Çok hareketli günler yaşıyoruz.
Bir tarafta terörle mücadele eden ordumuz, bir bir yapılan il-ilçe parti kongreleri, sürekli artan hayat pahalılığı, hissedemediğimiz, raporlar ile tescil edilmiş büyüme hızı, siyasi nikâhlar, emeklilik hakkı kanun yoluyla bertaraf edilenler, amacı okumak yerine teröre taşeronluk yapan bir kısım gençler vs. vs.
Hepsi canlı canlı. Kafalar karışık, ne yapması gerektiğini bilemeyen bizler.
Yatağını değiştiren siyasi fikirler, yeni oluşumlar… Akıl erdirmek ne mümkün.
*
Acı ama gerçek.
Dün kardeş olanlar bu gün ayrılmış, kardeşliğin yerini siyaseten ortaklık almış.
Aynı ideale sahip olan iki kardeşten biri “benim durduğum yer doğru” derken, diğeri kendi doğrusunun peşine gitmiş. Bilmiyorlar ki ayrılıkta azap vardır.
*
Belki geçici ama büyük bir hareketlilik var. Konağın yorgun ahşap tabanlarını döven sivri bir topuk sesi.
Attığı her adımda, odada bulunanların kafasına çivi çakar gibi.
Belki içinden geçiyor odada ki zatın. Başka tarafa yönelsin. çalmasın kapıyı diye…
Lâkin donun lastiği yok. Tutmuyor…
Fikir yatağını değiştirirken “dur” demesini bilmeyenler bir zaman sonra “buyur” diyecekler gibi.
Gelen istenmese de , sevilmese de…
*
İçerde siz kurabiye ile çayınızı yudumlarken, yola seher vakti çıkanlar var. Yol alıyorlar….
Ve töremizi biliyorsunuz.
Çalınan kapı açılır !...
Dün bir inat uğruna bir birinize “dur” diyememiştiniz ya, az kaldı şöyle olacak :
-Tak tak tak !...
(Kimdir o? Diyemeyeceksiniz. Çünkü biliyorsunuz gelenin kim olduğunu.)
-Giriniz…
Benden söylemesi !...