Eğitim sistemimizden mi yoksa aile de yetiştirilme tarzından mıdır bilinmez ama dominant bir toplum olduğumuz bir gerçek. Toplumumuzun her kesimi bir birine karşı üstünlük yarışında. Bilgisiz fikir sahibi olunmaz, ancak ne var ki bir şeyi bilen her şeyi de bilir gibi yanlış bir anlayışta var toplumda. Bir de her konu da uzman olanlarımız var. Biz, bizi biz yapan ortak değerlerimizden uzaklaştıkça ister istemez herkes kendini üstün görüyor. Tabi çoğu kez de buradan bir huzur çıkmadığı gibi çatışma alanları doğuyor. Halbuki herkesin uzman olduğu ve en iyi yaptığı bir iş var, bununla yetinilse bir elin nesi var iki elin sesi var ata sözündeki başarıyı yakalamış olacağız.
Bırakın böyle yapmayı her işe biliyormuş gibi atılmak çoğu zaman asıl yaptığı işleri bile unutturuyor insana, farkında değil. Zaten her işe yetişmek mümkünde değil. Her işi yapabilmek her kişinin işi değil er kişinin işidir. Yeter ki kişi durduğu yeri bilsin. Peki bu eziklik niye? İşte temel neden bu sorunun cevabında. Ürettiğimiz ortak değerleri paylaşamıyoruz. Ne kadar üstün olursa olsun kişi tek başına hiçbir şeydir. Herkes bir birinin emeğine saygı duyarsa sıkıntı olmaz. Ama büyük görünümlü insanlar küçük gördükleri insanların emeklerini de küçümserler. Oysa belki işin en püf noktası küçük görünen adamın elinde bitmiştir, bunu kimse görmez illa ki birileri büyük olacaktır.
Maalesef toplumumuzun geneline yayılmış bir hastalık gibi bir durum olmuş bu. İş yerlerine, çarşıya-pazara, en küçük işletmeden en büyüğüne, spor camiasından tutun sanat etkinliklerine kadar her yerde dominant insanlar görmek mümkün. Futbolun ürünü goldür, taraftar gol izlemek için statlara gider. Oysa ki hiçbir forvet kendi başına gol atamaz. Birileri de oyun kurup gol pasını vermesi gerekir. Bitiyor mu, tabi ki hayır. Birilerinin de gol yenilmemesi için defans yapması, kalecinin de şutları tutması, bertaraf etmesi gerekiyor ki hem gol atılsın hem galibiyet olsun hem de gol yenmesin. Hepsi bir bütündür. Ama hep gol atan üstünmüş gibi golcünün etrafında toplanılır. Sevinç anında bu normal ama emeğin karşılanmasında ayrıcalık tanınması işleri bozuyor. Bu sefer herkes gol atıp yıldız olmak istiyor, işler de karışıyor. Bu basit bir örnek. Bu örneği diğer alanlarla mukayese ettiğiniz de durumun bundan farklı olmadığını göreceksiniz. Hatta aile için de bile bu farklılığı, farklı olma arzu ve isteğini görebilirsiniz. Halbuki üstünlük takva da, alçak gönüllülükte ve çalışmaları da başarıları da hep birlikte paylaşmadadır. Gerisi gürültü patırtıdan ibarettir, hiç kimseye faydası yok.
Haydi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile…